Bir İdam Mahkumunun Son Günü

Az önce bir yargıç, bir adliye yüksek memuru ya da onun gibi biri geldi. İki elimi birleştirip dizlerimin üzerinde sürünerek affedilmemi istedim.

Tüm diyeceğin bu muydu? Der gibi uğursuz ifadeyle bakıp bana gülümsedi

Affedin beni! Affedin beni! Diye yeniledim. Ya da hiç değilse bir beş dakika daha verin.

Kim bilir? Belki verirler. Benim yaşımda bu şekilde ölmek çok korkunç.

Son anda cezanın ertelenmesi olaylarının yaşandığını herkes bilir. Ben affedilmeyeceğimde kim affedilecek?

Lanet olası cellat! Yargıca yaklaşıp idamın belirlenen saatte yapılması gerektiğini ve zamanın geldiğini söyledi; sorumlu oydu, üstelik yağmur yağıyordu ve giyotinin paslanma riski vardı.

Ah, Allah aşkına cezamın ertelenmesi için birkaç dakika daha bekleyin yoksa direneceğim ve ısıracağım!

Yargıç ve cellat gitti. Yalnızım. Yanımda iki gardiyan ile tek başınayım.

Sırtlayanlar gibi uluyan insanlar. Onlardan kaçamayacağımı kim bilebilir? Kurtulamayacağımı? Affedilmeyeceğimi? Cezamın ertelenmemesi imkânsız.